«Το παιδί μου τρώει διαρκώς σαχλαμάρες που του φέρνουν η γιαγιά, ο παππούς και άλλοι από το περίπτερο. Εκεί που είχαμε ξεκινήσει τόσο καλά, τώρα είναι συνέχεια στα junk food και τα ζητάει. Τι να κάνουμε κι εμείς, για να μην είμαστε συνέχεια οι «κακοί», πάμε και του παίρνουμε…»

Αυτό ακούω συχνά τόσο από τους γονείς στο ιατρείο, όσο και από άλλους που μου το γράφουν με στεναχώρια.

Ενώ στις αρχές είχαν τις καλύτερες προθέσεις με το μωρό, του έδιναν πολύ καλό φαγητό, βιολογικά, απέφευγαν το αλάτι, τώρα στα 3μιση - 4 έτη έρχονται, συνήθως, οι παππούδες και για να το ευχαριστήσουν του φέρνουν γλυκά, μπισκότα κλπ. Πολλές φορές τα γλυκά προσφέρονται και μισή ώρα πριν το μεσημεριανό, με αποτέλεσμα να μη φάει το φαγητό που έχει μαγειρέψει η μαμά (ή και η ίδια η γιαγιά…, συχνά βλέπω και αυτοσαμποτάζ).

Με ρωτούν τι μπορούν να κάνουν, γιατί με το να προσπαθούν διαρκώς να αποτρέψουν αυτή την κατάσταση, αισθάνονται χωρίς να το θέλουν οι «κακοί».

(Αν προτιμάτε να δείτε το βίντεο, κάνετε κλικ στην εικόνα!)

Τελικά ποιος είναι ο «κακός» της υπόθεσης;

Καταρχάς να πω πως νιώθω μεγάλη κατανόηση για τους γονείς. Δεν θέλουμε να είμαστε «οι κακοί» και αυτό είναι μεγάλο μέρος αυτής της συζήτησης.

Κανένας γονιός δε θέλει να είναι «κακός» για το παιδί του. Όλοι θέλουμε να είμαστε οι «καλοί»!

Σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει απλά λίγο να διαχωρίσουμε στο μυαλό μας ποιος τελικά είναι ο «καλός» και ποιος ο «κακός» και πώς πρέπει να το επικοινωνούμε, αρχικά το ζευγάρι μεταξύ μας, στη συνέχεια με τους παππούδες ή με τον όποιο άλλο φροντιστή, και τελικά με το παιδί.

Κατά τη γνώμη μου πρέπει να φύγουμε τώρα αμέσως από την ιδέα ότι «ο καλός» είναι αυτός που φέρνει κάθε μέρα από μία σοκοφρέτα ή ένα αυγό Kinder ή μια τσίχλα.

Τα γλυκά προκαλούν σοβαρά προβλήματα υγείας

Το γλυκό είναι ευχάριστο, κι εγώ αγαπώ το γλυκό, αλίμονο! ,

Πρέπει όμως να κατανοήσουμε ότι είναι κάτι ξεχωριστό από το "να μην του χαλάσω χατίρι, θέλω να του δώσω μια χαρά".

Όταν τα γλυκά υπερβαίνουν μια κάποια ποσότητα ή μια κάποια συχνότητα, κάνουν ξεκάθαρα κακό στο παιδί μας: το εθίζουν στη ζάχαρη, και γενικά σε μια γλυκιά διατροφή, με αντίστοιχα μεγάλα ρίσκα για αργότερα: προβλήματα υγείας ή/και προβλήματα υπερβαρότητας τα οποία κατ' επέκταση φέρνουν…. άλλα προβλήματα υγείας.

Δημιουργούμε λάθος συνδέσεις με το γλυκό

«Ήσουν ήσυχος; Θα σου πάρω παγωτό!». Το να ενισχύουμε και να επιβραβεύουμε την καλή συμπεριφορά με ζάχαρη δημιουργεί εντελώς λάθος ψυχολογικές συνδέσεις! Είναι λίγο σαν να σκάβω ένα μεγάλο λάκκο στον οποίο θα πάρω το παιδί και θα πηδήξουμε μαζί μέσα.

Δεν είναι καθόλου καλή ιδέα να επιβραβεύουμε την καλή συμπεριφορά με κάτι βλαβερό!

Αργότερα, όταν μεγαλώσει το παιδί μας, θα έχει δικά του χρήματα και θα θέλει να επιβραβεύσει τον εαυτό του, θα παίρνει αυτό το οποίο έχει καταχωρίσει στο μυαλό του σαν τη λιχουδιά και την επιβράβευση. Πόσοι από εμάς μεγαλώσαμε με αυτή τη σύνδεση στο μυαλό και τώρα παλεύουμε με το βάρος μας;

Βρείτε άλλα πράγματα και άλλες δραστηριότητες για να επιβραβεύσετε το παιδί σας!

Απλά παραδείγματα:

1. Επαινέστε το («Είμαι πολύ ευχαριστημένη που έκανες υπομονή στην ουρά στην τράπεζα!»)

2. Διαβάστε του μια ιστορία

3. Παίξτε μαζί του για ένα τεταρτάκι («Αποφασίζεις εσύ, ποιο παιχνίδι θες;»)

4. Πηγαίνετέ το μια βόλτα ή δείτε μαζί του ένα παιδικό (προσοχή όχι δύο ώρες, απλά ένα παιδικό είπα!! 😉)

5. και άλλα…

Όλα αυτά που ανέφερα είναι καλύτερα από το γλυκό.

Σε ποιον δεν αρέσουν τα γλυκά;

Αρχικά πρέπει εμείς να συνειδητοποιήσουμε πως το γλυκό είναι κάτι ευχάριστο για τους περισσότερους ανθρώπους.

Η φύση μας έχει κάνει να το ευχαριστιόμαστε καθώς το πρώτο πράγμα που γευόμαστε είναι το γάλα της μαμάς μας, το οποίο είναι γλυκό. Γενικά πάρα πολύ ωραία πράγματα στη φύση όπως το μέλι και τα φρούτα, είναι γλυκά. Στη διάρκεια μια φυσιολογικής ανθρώπινης ζωής όμως, αν δούμε τον άνθρωπο εκατό χρόνια πίσω, αυτά μάλλον σπάνιζαν. Η ζάχαρη, ακόμα και η φυσική ζάχαρη, δεν υπήρχε στο καθημερινό διαιτολόγιο.

Τώρα που πλέον υπάρχει η ζάχαρη όπου κι αν γυρίσω, ακόμα και σε πράγματα που δε θα έπρεπε να είναι γλυκά (με καλύτερο παράδειγμα το κέτσαπ το οποίο περιέχει απίστευτα πολλή ζάχαρη), πρέπει να σκεφτούμε πως πρόκειται για ένα συστατικό της τροφής που δημιουργεί πάρα, μα πάρα πολλά προβλήματα.

Σκοπός αυτού του άρθρου δεν είναι να αναλύσω τα προβλήματα που δημιουργεί η ζάχαρη, αλλά πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν πρόκειται για καλό, δεν θα έπρεπε να αποτελεί επιβράβευση και δεν πρόκειται για κάτι το οποίο δίνει μόνο χαρά στο παιδί, αλλά το βλάπτει. Το ξαναλέω: η υπερβολική ζάχαρη βλάπτει το παιδί μας.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι τα βλαβερά πράγματα τα περιορίζουμε επίτηδες, με προσοχή και με επιμονή στη ζωή μας, διότι θέλουμε να είμαστε τόσο εμείς όσο και τα παιδιά μας υγιείς.

Με όποιον δάσκαλο καθίσεις…

Πρέπει καταρχήν να κάτσουμε και να κάνουμε τη δική μας αυτοκριτική:

Πόσο συχνά τρώμε εμείς γλυκά και αναψυκτικά, σοκολάτες, κουλουράκια; Πόσο συχνά φτιάχνουμε κέικ; (Τα κέικ είναι γλυκά) Τελικά πόσο συχνά αγοράζουμε εμείς γλυκά και τα φέρνουμε στο σπίτι;

Και το τονίζω αυτό, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να το φάει το παιδί εφόσον είναι στο σπίτι μαζί μου, παρά μόνο αν το έχω αγοράσει κι έχει περάσει το κατώφλι του σπιτιού.

Εάν δεν το αγοράσω, δε θα το φάει.

Την αυτοκριτική αυτή πρέπει να την κάνουμε μαζί με τον/την σύντροφό μας. Μήπως είναι εκείνος που αγοράζει Fanta ή Coca-Cola και πίνει το βράδυ μπροστά στην τηλεόραση για να χαλαρώσει;

Αυτό είναι το παράδειγμα που θέλουμε να δώσουμε στο παιδί μας; Θυμόμαστε πάντα πως τα παιδιά μαθαίνουν αυτό που ΚΑΝΟΥΜΕ, όχι απλα αυτό που ΛΕΜΕ.

Πόσες φορές την εβδομάδα θα τρώμε γλυκό;

Θα αποφασίσουμε λοιπόν: στην οικογένειά μας πόσο συχνά θα τρώμε γλυκό;

Μία, δύο μέρες την εβδομάδα;

Θα ορίσουμε συγκεκριμένες μέρες και τότε μόνο θα τρώμε γλυκά. Τις υπόλοιπες μέρες ό,τι άλλο γλυκό υπάρχει, θα είναι φυσικό, όπως φρούτα ή μέλι.

Το ίδιο κάναμε κι εμείς με τον μεγάλο μας γιο, ο οποίος ήταν και συνεχίζει να είναι απίστευτος γλυκατζής. Λατρεύει το γλυκό και τη ζάχαρη, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι την έχει κάθε μέρα, απλά επειδή τη λατρεύει.

Φυσικά ξέρω ότι θα τον ευχαριστήσω κάθε φορά που του προσφέρω κάτι γλυκό, κάθε φορά που θα φέρω μπισκότα στο σπίτι ή θα φτιάξω ένα κέικ μια στο τόσο, ή θα αγοράσω κάτι σοκολατοειδές... οτιδήποτε σοκολατοειδές! Θα χαρεί, θα έχει ένα χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά, αλλά δεν το κάνω τακτικά, διότι ξέρω ότι τον βλάπτει. Κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να συνειδητοποιήσετε πάρα πολύ βαθιά και να το κάνετε πράξη.

Ο άντρας μου για παράδειγμα, σε αντίθεση με εμένα, αγαπάει πολύ την Coca-Cola. Αν πάμε κάπου έξω, Coca-Cola θα πάρει. Στο σπίτι όμως δεν αγοράζουμε Coca-Cola εδώ και χρόνια, ώστε να μην καταναλώνεται τακτικά. 'Ισως 2-3 φορές το χρόνο θα υπάρχει Coca-Cola στο ψυγείο, και θα είναι συνήθως όταν θα έχουμε επισκέψεις, κάνουμε πάρτυ, έχουμε καλέσει φίλους και γνωστούς.

Εννοείται δεν είναι ότι αγαπάμε τους ξένους περισσότερο από τον εαυτό μας. Αντίθετα, αγαπάμε την οικογένειά μας πάνω απ' όλους, όσο σκληρό κι αν ακούγεται αυτό. Αγαπώ πάνω απ' όλους το παιδί μου και γι' αυτό δεν αγοράζω τακτικά Coca-Cola στο σπίτι. Θα την αγοράσω γιατί ξέρω ότι ο φίλος μου την αγαπάει και θα την ζητήσει και δε θα του την αρνηθώ, διότι ΔΕΝ είμαι εγώ υπεύθυνη για την υγεία του!

«ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΓΛΥΚΩΝ» 🍦🍪🍬

‘Ηρεμη συζήτηση με τους…ενόχους

Την ίδια συζήτηση θέλω να κάνετε μετά αντίστοιχα με τους γονείς σας. Αν είναι η δική μου μητέρα η "ένοχη" θα πρέπει να μιλήσω εγώ μαζί της και αν είναι η πεθερά μου, θα πρέπει να μιλήσει ιδανικά ο άντρας μου.

Πρέπει να πούμε ότι «Γνωρίζουμε, κατανοούμε, σ' αγαπάμε κι εκτιμούμε πάρα πολύ όσα κάνεις για το παιδί. Βλέπουμε την προσφορά σου, βλέπουμε ότι το φροντίζεις και ξέρουμε όλοι ότι το αγαπάς. Θέλουμε όμως να συζητήσουμε το θέμα των γλυκών, διότι το βλάπτουν. Με το να φέρνεις γλυκά, σοκοφρέτες στο σπίτι, θέλω να κατανοήσεις ότι το βλάπτεις. Το παιδί θα συνδέσει την αγάπη με τη ζάχαρη, εθίζεται στο γλυκό, κινδυνεύει να συνηθίσει να τρώει έτσι και να έχει άπειρα προβλήματα υγείας και τώρα, αλλά και αργότερα όταν μεγαλώσει».

Και όταν έρθει η απάντηση «'Ελα μωρέ τώρα, τι θα του κάνει μία σοκοφρέτα;», θα πείτε «Η μία σοκοφρέτα δε θα του κάνει κάτι. Θέλω λοιπόν να φέρνεις μία σοκοφρέτα την εβδομάδα. 'Εχουμε αποφασίσει ότι θα τρώμε γλυκά τις Κυριακές και σε παρακαλώ να φέρνεις τη σοκοφρέτα τις Κυριακές.»

Αν τώρα η μαμά σας αναλαμβάνει το παιδί τις Τρίτες, τότε η «μέρα των γλυκών» ας είναι η Τρίτη και τότε θα τρώει τη σοκοφρέτα την Τρίτη.

Α, ναι, και μετά το φαγητό παρακαλώ! Ας φάει το φαγητό του κι ας φάει μετά τη σοκοφρέτα και τη δεύτερη και την τρίτη κι ας φάει όλο το junk food της εβδομάδας που πρόκειται να φάει, αλλά θα το φάει τη συγκεκριμένη μέρα μετά το φαγητό.

Πώς το επικοινωνούμε στο παιδί όλο αυτό;

Μην ενοχοποιείτε συνέχεια ή με φοβέρες τα γλυκά. Μια συνήθεια είναι όλα, και ο σκοπός μας είναι να εγκαταστήσουμε καλές συνήθειες.

Βάζουμε ένα κανονικό πιάτο φαγητό στο τραπέζι και μαζί και την σοκοφρέτα, τα πατατάκια, τις τσίχλες που έφερε η φίλη, οτιδήποτε αρέσει στο παιδί. Το αφήνουμε να τα φάει όλα, χωρίς κανένα πρόβλημα, χωρίς να σχολιάσουμε περαιτέρω. ΔΕΝ θα λέμε «Ναι, αλλά μην τα φας όλα!»

Θα πούμε πως «Αυτή είναι η μέρα που επιτρέπονται τα junk food, δηλαδή τα φαγητά που δεν είναι υγιεινά. Τα φαγητά που δεν θεωρούμε ότι είναι κάτι καλό για σένα, που όμως ξέρουμε ότι σου αρέσουν και μπορείς να τα τρως αυτή την ημέρα.» Και ας μείνει εκεί το θέμα.

Εμείς το κάναμε, ομολογώ τότε από ανάγκη, γιατί ο γιος μας γκρίνιαζε και ζητούσε συνέχεια, συνέχεια, συνέχεια γλυκό και πραγματικά δεν αντέχαμε να ακούμε πια την γκρίνια. Ήταν μικρούλης, 3 χρονών και είχαμε ένα ημερολόγιο στο διάδρομο, όπου μου είχε έρθει η ιδέα να ζωγραφίσω λουλούδια. Είχα βάλει δυο λουλούδια την εβδομάδα και του έλεγα «θα με ρωτάς τι μέρα είναι και θα κοιτάμε αν έχει λουλούδι η μέρα». Δε λέγαμε ψέμματα. Αν είχε λουλούδι, είχε λουλούδι. Το ξεχνούσε; Τότε έπρεπε να περιμένει για την επόμενη φορά. Δε μετέφερα τη "μέρα των λουλουδιών" όπως τη λέγαμε τότε. Αργότερα έγινε η "μέρα των γλυκών".

Εχουν καταλάβει πλέον τα παιδιά μας, ακόμα κι αν συνεχίζουν να αγαπούν τα γλυκά και τα παγωτά ιδιαίτερα, ότι είναι κάτι που δεν τους κάνει καλό και γι' αυτό τα περιορίζουμε.

Όταν κάποιος θα φέρει για παράδειγμα κουλουράκια, μένουν μέσα στο κουτί και θα καταναλωθούν, ας είναι και όλα, την μέρα των γλυκών. Θα φάμε το κανονικό μας φαγητό και μετά δε με νοιάζει - ας φάνε οκτώ κουλουράκια και δύο παγωτά. Στην καλύτερη περίπτωση θα στομαχιάσουν και θα τα κάνουν εμετό, κάτι που «δυστυχώς» μέχρι σήμερα δεν έχει συμβεί ούτε μια φορά! 😂

Τονίζω σε αυτό το σημείο πως η μέρα των γλυκών είναι η δική μας μέθοδος. Άλλες οικογένειες δίνουν ένα μικρό σοκολατάκι ή μια καραμέλα στο μεσημεριανό - συνολικά τελικά, είναι πάνω-κάτω το ίδιο πράγμα.

Συνοψίζοντας λοιπόν….

Πρέπει όλοι στην οικογένεια (εσείς, ο/η σύζυγος, οι παππούδες ΚΑΙ το παιδί), να συνειδητοποιήσουν πως τα γλυκά/σαχλαμάρες/τα junk food, ΔΕΝ είναι ότι δεν τα δίνουμε γιατί είμαστε οι «κακοί». Δεν τα δίνουμε γιατί είμαστε οι «καλοί», αγαπάμε το παιδί μας και θέλουμε να είναι υγιές.

Ακόμα και τους γονείς σας μπορείτε να βάλετε μπροστά και να πείτε «Το αγαπάς ΤΟΣΟ πολύ, έχουμε κάνει τόσα πολλά για το παιδί, κάνεις εσύ τόσα πολλά για το παιδί, θέλεις πράγματι να του δίνεις τακτικά κάτι βλαβερό για την υγεία του; Θα βρούμε μαζί άλλους τρόπους να το ευχαριστείς και ορισμένες φορές, μπορείς να φέρνεις και κάτι γλυκό.»

Είστε στο Pinterest?

Μπορείτε να αποθηκεύσετε εδώ ⬇️ το άρθρο για να το ξαναβρείτε αργότερα!