Δεν είμαι καλή μαμά; (Guest post)
Η συγγραφέας μας!
Σήμερα φιλοξενούμε ένα άρθρο από το χέρι της αγαπημένης μας Αντώνιας, που διατηρούσε παλιότερα (για ψυχοθεραπεία, λόγω της τότε κλεισούρας της με το μωρό) ένα πολύ δημιουργικό και πρωτότυπο blog. Έχουν περάσει μερικά χρόνια από τότε που ένιωθε ένοχη για… τα πάντα, οπότε είναι πιο προχωρημένη τώρα πια.
Μας διηγείται εδώ πώς σκέφτεται, πλέον, σήμερα. Απολαύστε το!
Το 2015 είχα ανεβάσει ανάρτηση με τίτλο “Μαμά σημαίνει τύψεις...”
Και ξεκινούσα έτσι:
“Αισθάνομαι σαν αυτά τα καρτούν που τα περνάει οδοστρωτήρας και γίνονται χαλκομανία με τη γλώσσα να πετάγεται μπροστά. Κι όλη αυτή η πίεση φυσικά μετατρέπεται σε έναν αδιάκοπο εκνευρισμό που πέφτει πάνω στα μικρά μου καθρεφτάκια κι επιστρέφει πάνω μου πολλαπλασιασμένος ωσάν μούντζα. Κι ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται... με την προσθήκη τύψεων.”
Και απαριθμούσα ένα κατεβατό τύψεων που με κατέτρωγαν καθημερινά.
Παρά την άποψη που έχουν οι μεγαλύτερες σε ηλικία γυναίκες “Εγώ μεγάλωσα (δεκα)εφτά παιδιά και τα έκανα όλα μόνη μου χωρίς καμία βοήθεια”, θεωρώ πως η σύγχρονη γυναίκα βρίσκεται πιο εκτεθειμένη από ποτέ.
Παλαιότερα τα παιδιά τα μεγάλωνε ολόκληρη η γειτονιά. Η πόρτα άνοιγε (και συνήθως έμενε ανοιχτή ως το βράδυ), τα παιδιά έφευγαν για το σχολείο, οι γυναίκες έβγαιναν στην αυλή και άπλωναν τη μπουγάδα ενώ τα λέγανε, πάρε δυο αυγά, εγώ έφτιαξα μαρμελάδα πάρε ένα βάζο και τα παιδιά όλη μέρα αλώνιζαν στο δρόμο. Οι γονείς δεν έκαναν τους ταξιτζίδες σε έναν αγώνα ενάντια στο χρόνο να προλάβουν τις διάφορες εξωτερικές δραστηριότητες του κάθε παιδιού τους.
Αργότερα, τις δεκαετίες του '80 και του '90 ήταν πιο αποξενωμένα όλα, σίγουρα, αλλά από τη στιγμή που μια μαμά έδινε στο βλαστάρι της σπιτικό φαγητό και το Amoxil που έγραφε ο γιατρός για την ωτίτιδα, δεν είχε κάποιο λόγο να θεωρεί πως κάνει κάτι στραβά.
Το άγχος της σύγχρονης μάνας έχει ξεκινήσει πριν καν το παιδί βγει το πρωί από την πόρτα.
Τι να του δώσει για πρωινό;
Να δώσει γάλα; Λένε τόσα για τα γαλακτοκομικά...
Και αυτές οι νιφάδες έχουν ένα σωρό ζάχαρη και αλάτι...
Τοστ; Άπαπα τα αλλαντικά είναι καρκινογόνα...
Για παιδικό γιαούρτι με όλα αυτά τα “Ε”, ούτε λόγος...
Μια μπανάνα, μια πορτοκαλαδίτσα... πάνε και αυτά από τότε που γνώρισε τη Σουζάννα...
Είναι και λίγο η (παρα)μόρφωση. Ολη αυτή η πληθώρα πληροφοριών και συμβουλών, που στο τέλος μας κάνουν να αισθανόμαστε ότι και που αναπνέουμε δημιουργούμε παιδικά τραύματα στα παιδιά μας.
Δε θα κάτσω να αναλύσω τους λόγους των μητρικών ενοχών. Όλες μας τους γνωρίζουμε. Πλέον διαβάζω το κατεβατό τύψεων που είχα γράψει πριν 4 χρόνια και μου φαίνεται κάπως γραφικό.
Τί έκανα, λοιπόν , για να απομακρυνθώ από όλη αυτή την άσκοπα ψυχοφθόρα κατάσταση;
Καταρχάς να τονίσω πως ό,τι έχω καταφέρει έγινε σιγά σιγά, μετά από μεγάλο αγώνα και πως ακόμα, φυσικά, προσπαθώ.
Κάποια στιγμή γύρισα απλά και είπα στον εαυτό μου :
Δεν γίνεται να τα ελέγχεις όλα!
Είναι αδύνατον να είσαι μαμά, φίλη, δασκάλα, διατροφολόγος, δεσμοφύλακας/τσοπανόσκυλο (διάλεξε αυτό που σε εκφράζει) και γιατρός των παιδιών σου.
Καλά με δουλεύεις, θα μου πεις; Γράφεις μέσα στη σελίδα της Σουζάννας ότι δε γίνεται να είσαι γιατρός των παιδιών σου; Οχι, δεν είμαι γιατρός. Είμαι μια αρκετά καλά, θεωρώ, ενημερωμένη μαμά, που όταν θα πάει στο γιατρό θα ξέρει πως έχει κάνει ό,τι είναι δυνατό και πως από τη στιγμή που δεν ήταν αρκετό, θα αφήσει πλέον να αναλάβει ο ειδικός. Χωρίς ενοχές.
Δεν είμαι δασκάλα.
Είμαι μια μαμά που διδάσκω στα παιδιά μου τι θα πει οργάνωση και νοικοκυροσύνη στη ζωή μας γενικά, τι θα πει προσήλωση στο στόχο, τι θα πει ομαδικότητα και ατομικότητα, εντιμότητα, φιλότιμο, και διάφορες άλλες αρχές που τις θεωρώ σημαντικές.
Έχω πει στον μεγάλο πως αν πάρει Γ στο τεστ ενώ είχε προσπαθήσει, δεν πειράζει... Αν όμως πάρει Β ενώ δεν είχε ανοίξει βιβλίο γιατί “τα ξέρει όλα”, αυτό πειράζει. Οταν πάει Γυμνάσιο, αν είναι καλός μαθητής και παίρνει καλούς βαθμούς και Αριστεία, θα του πω μπράβο, αλλά και πως αυτά στην ουσία δεν έχουν ιδιαίτερη αξία. Δεν ορίζουν οι άλλοι το αν και πόσο αξίζουμε, ούτε θα εξαρτηθεί από αυτά η επιτυχία ή αποτυχία στη ζωή μας.
Αυτό που ΔΕΝ θα κάνω πλέον στον δεύτερο όταν θα έρθει η ώρα, είναι να γίνομαι …ένα με την καρέκλα δίπλα του για κάνει μια φωτοτυπία, αφού θα του έχει πέσει το μολύβι, θα έχει ξύσει τη μύτη που έσπασε, θα έχει πιάσει τη γόμα που κύλησε, θα έχει πιει νερό, θα έχει πιάσει το μολύβι που έπεσε, θα έχει πάει στην τουαλέτα, θα έχει πιάσει το μολύβι που έπεσε (γιατί τα κάνουν στρογγυλά, μπορείς να μου πεις; Τόσα χρόνια feedback από γονείς και δασκάλους δε τους έχουν διδάξει κάτι;!!!) και θα μου έχει πει πόσο με αγαπάει.
Θα είμαι εκεί γύρω κάνοντας κάτι χρήσιμο και προσφέροντας βοήθεια όποτε χρειάζεται.
Σημειωτέον, τρία χρόνια πριν θα με έτρωγε η στεναχώρια να έχει το πεμπτάκι μου τόσα λίγα μαθήματα για την επόμενη μέρα, που να τα τελειώνει μέσα σε ένα δεκαπεντάλεπτο - και, όχι, δε γίνεται τόσο καλή δουλειά μέσα στην τάξη ώστε να το δικαιολογεί αυτό. Πλέον επαναλαμβάνω στον εαυτό μου,( κάποιες φορές λίγο πιο έντονα ανάμεσα από βαθιές εισπνοές): “Ας κάνει η δασκάλα τη δουλειά της κι εγώ τη δική μου.” Χωρίς ενοχές.
Δεν είμαι φίλη τους.
Είμαι εδώ, για να τους ακούω, να αφουγκράζομαι, να συμβουλεύω, να παρηγορήσω όταν χρειαστεί, αλλά και για να θέτω όρια. Κι όποιος θέτει όρια γίνεται πολλές φορές δυσάρεστος και κακός. Χωρίς ενοχές.
Δεν είμαι διατροφολόγος και ΔΕΝ είμαι σεφ.
Προσπαθώ να ενημερώνομαι, να μαθαίνω νέα πράγματα, να εφαρμόζω ό,τι μπορώ, αλλά δε γίνεται να ξυπνάω πριν τα κοκόρια για να φτιάχνω κάθε μέρα γκουρμεδιές για πρωινό ή δεκατιανό. Ούτε έχω τα χρήματα να τα αγοράζω όλα βιολογικά. Επίσης μεγαλώσαν γενιές και γενιές υγιών παιδιών χωρίς goji berry και αμυγδαλόγαλα. Όλα με μέτρο. Με σπιτικό φαγητό. Χωρίς ενοχές.
Αφιερώνω τακτικά χρόνο στον εαυτό μου.
Ευτυχώς τις περισσότερες φορές δεν τον στερώ από τα παιδιά. Οταν το κάνω και μου λένε ότι τους έλειψα, τους εξηγώ πως όλοι έχουμε ανάγκη να κάνουμε κάποιες φορές πράγματα για τον εαυτό μας, αυτό μας δίνει χαρά, μας ξεκουράζει και μας κάνει κατ' επέκταση καλύτερους γονείς. Επίσης αυτό θα τους διδάξει να διεκδικούν κι εκείνα τον προσωπικό τους χώρο και χρόνο όταν μεγαλώσουν. Χωρίς ενοχές.
Δεσμοφύλακας/ τσοπανόσκυλο...
Αυτό, είδες, το άφησα τελευταίο... Δυστυχώς είμαι και θα είμαι...γιατί εδώ που τα λέμε οι μπαμπάδες είναι λίγο γιούχου...
Και αν δεν πεις εσύ «Σηκώθηκες από το τραπέζι. Πριν κάτσεις στην τηλεόραση δεν έχουμε πει ότι πλένουμε τα δόντια;» ή «9 η ώρα, πάμε για ύπνο»… δε θα τα πει κανένας. Να τονίσω βέβαια, πως όταν δεν είμαστε εκεί γύρω, με κάποιο μαγικό τρόπο όλα κυλούν ρολόι. Οπότε ας πηγαίνουμε που και που να κυνηγήσουμε καμιά αλεπού και ας αφήνουμε τον τσοπάνη να τα βγάλει πέρα μόνος του.
Τέλος θα ήθελα να σου τονίσω, επειδή είμαι σίγουρη πως και σε εσένα δεν αρκεί ο φυσικός κόσμος, αλλά υποθέτω έχεις και...υπερφυσικές βλέψεις... Πλέον έχω αποδεχθεί πως :
Δεν είμαι ο Flash!
Δεν είμαι ο μάντης Τειρεσίας!
Δεν είμαι η Κασσάνδρα! Που και να ήμουν δηλαδή, ποιος θα με πίστευε, οπότε πάλι στα ίδια θα ήμασταν.
Δεν γίνεται να τα προλάβω όλα.
Δεν γίνεται να τα προβλέπω όλα.
Δεν γίνεται να προλαμβάνω όλα τα κακά.
Μικρή είχα δει μια ταινία που μου άλλαξε τον τρόπο σκέψης: “Sliding Doors” με την Gwyneth Paltrow, αν σου θυμίζει κάτι. Eίναι, που λες, αυτή η κακομοίρα και επειδή καθώς τρέχει στη σκάλα, τσουπ, της μπαίνει ένα παιδάκι στη μέση χάνει στο τσακ το μετρό. Συγχρόνως όμως ξεκινάει μια δεύτερη ιστορία με το τι θα είχε γίνει αν η μαμά του είχε τραβήξει από το χέρι το παιδάκι και τελικά είχε προλάβει.
Στην εκδοχή που δεν προλαβαίνει, όλα πάνε στραβά.
Με φρίκη παρακολουθείς την άλλη βερσιόν όπου οσάν Φοίνικας αναγεννιέται από τις στάχτες της, αλλάζει τον βαλτωμένο τρόπο ζωής της και γνωρίζει και ένα καλό παλικάρι, γιατί τί γλυκανάλατη ταινία θα ήταν αν δεν είχε τέτοια κατάληξη. Κι εκεί που σε όλη την ταινία λες, “Αχ γιατί να μην έχει προλάβει”... ξανατσουπ... έχει ένα ατύχημα, καταλήγει στο νοσοκομείο όπου και τελικά πεθαίνει. (Κλάμα το παλικάρι, κλάμα κι εγώ... ) Στην αρχική εκδοχή τώρα, σιγά σιγά αρχίζει να κάνει κάποια βήματα βελτίωσης της ζωής της και ενώ πέφτει από τη σκάλα και πάλι καταλήγει στο νοσοκομείο, δεν έχει πάθει κάτι σοβαρό και τη γλυτώνει. Και στο ασανσέρ φεύγοντας γνωρίζει και πάλι το καλό το παλικάρι.
Που θέλω να καταλήξω με όλο αυτό το λογύδριο...
Διώξε από την καθημερινότητά σου τα «εάν», τα «μήπως» και τα «εφ' όσον». Κάνει ό,τι μπορείς, ό,τι είναι να γίνει θα γίνει και όλα για κάποιο λόγο γίνονται.
Λιγότερες ενοχές, λοιπόν, μανούλες! Για να δούμε από κάτω σχόλια που να γράφετε πόσο περήφανες είστε για τις μικρές ιατρικές και όχι μόνο μάχες που κερδίσατε...!
“Ευχαριστώ πολύ την Αντώνια για το άρθρο - και εμένα τα παιδιά μου έχουν μεγαλώσει αρκετά πλέον οπότε εύκολα ταυτίζομαι, αλλά πριν από πέντε χρόνια θα με είχε βοηθήσει πολύ ένα άρθρο «από το μέλλον» μου ώστε να μην αισθάνομαι πάντα πώς πρέπει να τα φροντίζω και να τα ελέγχω όλα... και πως επίσης φταίω κάπως εγώ για όλα.”